Ze stond op de hoek van een straat vlakbij, in Bukit Bintang, Kuala Lumpur. Begin twintig dacht ik, maar niet gemakkelijk in te schatten vanwege de overdadige make-up. Een eenvoudige jurk, paars en wit, van het soort materiaal dat in één keer in vlammen opgaat als je er een brandende lucifer of een aangestoken sigaret op laat vallen: een levensgevaarlijke vezel die verboden zou moeten worden.
R. kende haar en begon een praatje. Met handgebaren en lipbewegingen, want het bleek dat ze doof was. Met schalkse gebaren vroeg ze of R. en ik een stel waren. R. lachte en moest meerdere keren gebaren van niet. Ze leek niet overtuigd.
Toen R. haar vroeg hoe het met haar ging, gebaarde ze dat ze was aangevallen een paar dagen terug, door een groep mannen. Ze toonde het litteken rondom de pols van haar linkerarm - het resultaat van een gevecht dat was uitgebroken, dat ze uitbeeldde met vuisten in de lucht en een boze uitdrukking op haar gezicht.
Ik realiseerde me dat ze haar aanvallers niet had horen aankomen...
Dat ze niet vrouwelijk was geboren was meteen duidelijk. Haar gezicht te ruw; teveel jukbeen en kaak. Als dat het niet had weggegeven, dan haar armen wel: te lang en haar handen te groot.
Ik vroeg haar hoe ze heette, en na wat getype op de mobiele telefoon van R., introduceerde ze zichzelf met zijn gegeven naam. Ik typte mijn naam en schudde haar hand, voordat we gedag zwaaiden en wegwandelden...
Ik vond haar moedig. Niet voor het dragen van die brandgevaarlijke jurk, waarvan ze het gevaar vermoedelijk niet kende. Maar omdat ze was wie ze wilde zijn, ondanks de barre vijandige omstandigheden: liever geld verdienen op een of andere gevaarlijke straathoek dan te doen alsof ze iets was dat ze niet was.
Ze zwaaide terug, glimlachte en concenteerde zich weer op de mensen die voorbij liepen, een stille nacht voor de boeg…